Вече има два свята.
Единият на хората,
а другият на боговете.
Земята е разтворила
солта на грешната мая,
която ни променя.
По-стръмно от преди е настоящето.
Но няма много стъпала.
И неусетно е затихнал вятъра.
За боговете това е без значение.
Олимп е по-високо от преди.
Пътеките, които водят
към подножието му
са много повече.
Но никой няма да се осмели
по тях да се изкачва.
Светът ще продължи да се разделя
като гигантска яйцеклетка...
И бъдещето ще се раздели.
Конци от всяка негова посока
ще оплитат стъпките.
Докато избледнеят хоризонтите.
А после ураганите довеят
писъка на катастрофата.